My Christmas Vacation*

Noong nasa elementarya pa ako hanggang sa naging hayskul nalang ako, ito ang palaging pinapagawang project sa amin ng aming mga guro. Ang gumawa ng essay hinggil sa kung ano ang mga ginawa namin sa aming Christmas Vacation. Ewan ko ba kung bakit palaging ganun ang gusto nilang ipagawa sa amin. Kaya nga kung minsan yung ipinapasa kong project na essay sa aking Filipino o English teacher ay yung ginawa ko lang din noong nakaraang taon.

Siyempre doon sa essay na ginawa ko, hindi mawawala dun ang paglalarawan ko kung anong regalo ang mga natanggap ko ngayong Disyembre? Sinong ninang at ninong ang nag-abot sa akin ng aginaldo? Anong ang pinagsaluhan ng aming pamilya sa noche buena? At kung saan-saan ako nakarating sa pangangaroling?

Para lang maging maganda ang laman ng aking essay sinasabi ko kahit na kasinungalingan na siya. Mas masaya ang pasko ngayon kumpara sa nakaraang pasko. Sama-sama naming pinagsaluhan buong mag-anak ang aming noche buena. Si tatay nagpapaputok ng triangle habang si nanay ay abala naman sa pag-aabot sa amin ng aming mga regalo. Halos walong taon na ang lumipas simula ng isinulat ko yun sa isang ‘one whole sheet of paper’ at ipinasa sa aking guro mula elementarya at hayskul ng pare-pareho lamang ang nilalalaman.

Ang aking Proyekto sa Filipino o di kaya My project in English: My Christmas Vacation.... ah! Kung hindi lang para sa grade ko sa asignaturang ‘yun.. hindi ako magsusulat na ganun ang paksa ng aking isusulat na sanaysay. Hindi ko naman kasi talaga kailanman nakasama sa noche buena maging sa media noche ang aking ama at ina. Nagpapanggap lang ako. Kunwari masaya ako sa pasko, kunwari buo kami ng aking pamilya sa New Year.. Kunwari niyakap ako ni tatay at nanay habang binabati nila ako ng ‘Merry Christmas”...

Ito ang tunay na nilalaman ng aking Christmas Vacation essay. Pangungulila. Pagtatanong. Paghihintay...

Hindi ko alam kung kailan darating ang pasko na kung saan mararamdaman ko ang tunay na diwa nito. Ang makasama ang buong pamilya habang sabay-sabay na nagsasalo-salo ng kanilang inihandang pagkain. Kailan nga ba?

Sana, sa susunod na pasko hindi ako makapagsulat ng isang sanaysay hinggil sa kung paano ipagdiwang ang pasko ng mag-isa lang sa bahay.

*hindi na sana kita gagamitin bilang title,
pero wag kang mag-alala ito na ang pinakahuli..

Pagsuyo

Inalok niya ako ng tsokalate,
Lobong hugis-puso,
teddy bear,
cotton candy,
romantic card
roses
liham
cake

Niyaya nya akong mag-chowking,
mag-jollibee,
mag starbucks
magkwek-kwek
magfishball
magdate

Wala na akong mapagsidlan ng rosas *
Wala na rin akong buhok na
mapagsasabitan ng bago nyang biling clip*

Inilay nya man ang pusong nagmamahal
Wala namang espasyo ng pag-big para
sa masa
sa naaapi
para sa pusong nagmamahal ng tunay
sa tinta
sa katotohanan
sa kalayaan
sa pangkalahatan.

Ayoko ng pag-ibig na iilan lamang ang nakalalasap.
Ayoko ng pag-ibig na pansamantla.
Ayoko ng pag-ibig na sariling kaligayahan lamang ang iniisip..

Bagyo ng Gunita

Kung sa bawat dampi ng malakas na hangin
At pagaspas ng mga dahon sa sanga’y
Ikaw ang naalala..
Sasaluhin ko ang mga malalaking patak ng ulan
Upang isuksok sa aking bulsa
Ang maunos mong pagmamahal.

Kung sa paglipad palayo ng mga ibon
At pagkabagsak sa putikan ng nalagas
nyang balahibong matagal ng nakaugat sa kanya’y
napapaluha ako.
Isasama ko na rin ang umaalimpuyos
kong pag-ibig..
kasabay ang mga tula ng pag-ibig,
at awiting katangi-tangi,

sa malakas na daloy
Ng tubig bahang malayang
dumadausdos sa lansangan..

Sa Aking Paghihintay*

Sa isang sulok ng terminal
Isang alaala ang nakipaglaro sa akin
“sa isang malamig na dampi ng hangin;
Sa init ng pakiramdam nang
sya’y aking makandaupang-palad…”
Na naging mitya ng paghalukipkip ko
Sa katawan nyang pinag-alab ng araw
Upang maging sandata sa aming malamig na paglalakbay.

Sa isang sulok na ito,
isang sugat ang muling nabubuhay
Ang alaala ng mga sandaling
Dumating na ang bukang-liwayway..

Naghiwalay ang aming mga bisig
Na kanina lamang’y mahigpit na magkahawak,
Utay-utay, habang lumalakad syang palayo.
Tatlo-apat na beses syang lumingon pabalik.
Ngunit, naglaho din syang tuluyan sa aking paningin..

Sa isang sulok na ito,
kasama ka mang umalis ng kahapon
At napadpad gaya ng mga alikabok
Sa gulong ng mga sasakyan dito,
Muli akong aasang sa muling pagsikat ng araw
Wala ng bukang-liwayway o paglubog ng liwanag..

At sa muling pagbabalik ng malamig na hangin
Kasama ka nyang darating
Baon ang pangakong sasamahan ako
Sa habambuhay nating paglalakbay…

Enrollment: Kung Kelan Higit na Kailangan ang mga Lider-Estudyante

habang sumasakit na ang mga ulo ng mga studyante at

ilang enrollees sa mga reklamo nila, problema sa page-enrol atbp.

naka-padlock naman ang opisina ng ISG Office

Enrollment na naman. Bukod sa pera para sa pang-tuition, pagpili ng school na papasukan at entrance exam ang unang pinoproblema ng mga enrollees, ang mahabang pila din ang isa sa paulit-ulit na eksena sa tuwing enrollment(na pinakaaayaw ng lahat).

Dito sa EARIST “Eulogio Amang Rodriguez Institute of Science and Technology ” Nagtahan Samapaloc Manila , ganun din ang palaging kaganapan tuwing enrollment days.

Marami akong kwento ng buhay na nasasagap tuwing binabaybay ko ang daanan mula sa Property Office patungong Registrar Office. May mga enrollees akong nakakausap na alas 5 ng madaling araw pa lamang ay nandito na sila para di maabutan ang mahabang pila. May mga umuuwi namang luhaan dahil hindi raw sila nakapasa sa entrance exam. Isang ina naman ang naabutan ko isang araw na nang-gagalaiti sa galit dahil hindi tinanggap ang kanyang anak sa dahilang puno na raw ang kursong in-enrolan nya. Di nya alam kung san sya hihingi ng tulong at mapagsusumbungan man lang. Ang reklamo nya naman kasi ay bakit pa sila pinag-exam at pinabalik sa school para daw sa medical at kung anu-ano pa kung wala naman na palang bakanteng kurso. Nasayang lang tuloy ang mga nagasto nila.

Si ate naman na may enrollment form na, ay maiyak-iyak sa pagkaka-assess sa kanyang form. Bakit daw may laboratory fee pa syang babayaran ganung wala naman syang computer subject? Magbabayad tuloy sya ng karagdagang P500.

Umakyat ako sa ISG (Institute Student Government) Office upang makahingi ng tulong. Ngunit, saradong opisina ang bumulaga sa akin. Hindi ko mawari kung asan ang mga lider-estudyante sa mga ganitong panahon. Sa ganitong panahon, na maraming estudyante ang higit na nangagailangan sa kanila.

Maraming problema ang sambayanang estudyante. Kaya’t sana man lang ay hindi lamang pangalan ang nakalagay sa mga mesa nila sa ISG office kundi pati mga kanilang presensya. Hindi ko lang alam kung nasa isang sa seminar ba silang lahat sa mga sandaling yun o sadyang ganun lang talaga palagi? Pero sana man lang ay naisip nila muna na unahin ang kapakanan ng mga estudyante kaysa ang sariling pag-unlad. May mas higit pang nangangailangan sa kanila lalo na sa mga ganitong okasyon.

Ito ay isang simpleng pamumuna sa mga lider-studyante ng ISG sa EARIST. Tugunan nyo sana ng sapat na serbisyo ang mga estudyante na nagluklok sa inyong mga posisyon sa ngayon.

Bigyan nyo na rin sana ng boses ang mga hinaing ng Crimonolgy student. Saan napupunta ang developmental fee na binabayaran nila tuwing semestre? Ang mali-maling paga-assess! Ang sistema na di nababago sa pagpila sa cashier at registrar. At marami pang iba.

Sana lagi nyong isaisip na kaya kayo nandyan sa kinauupuan nyo ay Dahil at Mula sa estudyante! Kaya lahat ng dapat nyong gawin sa loob ng institusyon ay Para din dapat sa estudyante!

P.S. Nangyari ang mga pangyayaring ito noong May 21, 2009 at sa mga iba pang araw na di ko na naisa-dokumento.

Eto pa ulit: Wag tayo magsilbi-silbihan para sa sariling pag-unlad lamang, kundi para sa pag-unlad ng pangkalahatan!

Ito’y mahigpit na pamumuna lamang, walang bahid ng paninira. Isa rin akong estudyante, napagsasamantalahan din ng kabulukan ng sistemang umiiral.

Panulat(Kung bakit ako natutong mag-mob)

“Gusto ko magsulat. Period.”
Bata pa lang ako, pangarap ko na ang maging writer. Kaya naman HINDI ako nagdalawang isip nang inalok ako ng isang student writer sa school naming na mag-aplay sa publikasyon nila bilang apprentice. Inulan ako bigla ng batikos ng mga kaklase ko kung bakit ko raw naisipang sumali sa mga ganung organisasyon. Pero nasa puso ko talaga ang kagustuhang ito. Kung kaya’t mas pinili ko ang manatili sa publikasyon upang magkaroon na rin ako ng pagkakataon na malinang ang kakayahan ko sa pagsusulat.

Hindi naging madali ang lahat. Inaamin kong nagbago ang lahat sa akin simula ng umapak ako sa sanktwaryo ng mga mamahayag pangkampus. Marami akong natutunan. Marami din akong nalaman na kahit kailan hindi itinuro sa loob ng aking silid-aralan. Dito ako natutong pumasan ng libo-libong ‘pressures’, mananghalian nang kape lang, uminom ng kape na walang asukal at masanay tumanggap nang maluwag sa kalooban ng mga di mabilang na kritisismo.

Inaasahan kong sa paglipas ng mga anim na buwan, magiging mahusay na ako sa pagsusulat. Ngunit, bigo ako! Hindi pala ganun kadali ang lahat. Bagamat, pagsusulat ng lathalain at balita ang inaatas sa aking gawain palagi.. “nangangapa pa rin talaga ako kung minsan.” Di ko alam kung sadyang tanga o sadyang ‘slow’ lang talaga ako! Dumating ako sa puntong mag-resayn nalang. Pakiramdam ko kasi lagi, wala ng saysay ang pamamalagi ko sa publikasyon.. Parang hindi naman ako umuunlad..

Pero hindi ko talaga kayang iwanan ang pagsusulat. Naisip ko, marahil nagsisimula pa lamang ang lahat. Bakit ko nga ba naman minamadali ang lahat? Napagtanto ko, hindi ako dapat sumuko.

Ngunit dumating ang araw na, puro katanungan ang lumilipad sa aking isipan. Nagugulat nalang kasi ako bigla sa mga ilang nilalaman na mga katha ng aking mga kasamahan sa publikasyon. Hindi ko pa maintindihan. Bakit may usaping digmaang bayan, bulok na sistema atbp. At kung bakit ganun ang kanilang pananalita na hindi ko naman namamalayan nagiging ‘expression’ ko na rin pala. Nakuha ko sa kanila ang salitang “buong giliw” na sa tuwing may gusto akong ilarawan yun na rin ang ginagamit kong panimula. (Hal. Buong giliw akong pinagalitan ng aking ina bago ako gumo-ra ng skul kung kaya’t na-leyt ako sa ating meeting. Tama Talaga!) Kaya naman hindi na ako magtataka kung bakit nabibigla na rin sa akin ang aking mga kaklase sa tuwing nagsasalita ako sa classroom. Masyado daw pormal na okey naman pero hindi pasok sa kanila upang mapakinggan.

Ayokong makulong ang sarili ko sa mga tanong na di ko kayang sagutin nang ako lang. Kung kaya’t naging bukas ako sa mga diskusyon nila ukol sa mga usapin sa lipunan. Hindi ko ipinagdamot ang aking isipan upang maging kritikal na rin sa pag-aanalisa. Hindi ako umatras sa unang bahagi ng aking pagkamulat. Hanggang sa isang araw, nakita ko nalang ang aking sarili sa kalsada. Hindi ko mawari sa umpisa, nagra-rally na rin pala ako!( Ang bilis ng kaganapan!) “Eto pala ang digmaang bayan na tinutukoy nila.”

Dahil sa mga pagkakataong yun, mas naunawaan ko pa ng lubos ang lahat. Natuto akong magtaas kamao, nakisangkot at nakiisa sa laban ng masa. Iba ang pakiramdam, may damdamin ang bawat sigaw sa lansangan.

Salamat sa mga taong nakasama ko sa mga e.d. Ngayon nauunawaan ko na kung bakit hindi ko ganap na mahanap noon ang tunay na kasiyahan sa tuwing ako’y nagsusulat. Yun ay dahil sariling pag-unlad ko lamang palagi ang pinaiiral kong konsepto.

Hindi naman talaga ako marunong magsulat. Pangarap ko lang ang maging isang manunulat. Pero dahil sa naibahagi nilang pagkamulat, may dahilan na ako upang magpatuloy sa aking adhikain. Ngayon, wala na talaga akong pinagsisisihan sa pagtuntong ko sa publikasyon na minsan ko nang binalak lisanin.

Sa lahat ng mga taong naging bahagi ng aking pagsisimula, MARAMING SALAMAT! Isa ako sa mga supling ng inyong mga panulat!

Maalab na pagpupugay sa lahat ng mga naging editors ng EARIST-Technozette! Padayon!

P.S. “Gusto ko magsulat…habang nanariwa pang lubos ang aking pagkamulat!”

My Single Mom

It was eleven years ago since my mother and my father decided to separate each other’s lives. I was powerless on accepting the certainty that I am part now of the number of so many broken families in the world.

Just after that dilemma, I was immediately sent to my mom’s parents in the province just to continue my grade school there instead of continuing it here in Manila, which is my hometown. I was just seven years old on that time and it was really hard for me to adjust so many mushrooming changes in my life. I started waking up every morning without my father’s face smiling just to greet me “good morning”. I was forcing myself to eat foods that are not cooked by my mom and so on. With me and my sister Cathy, shared those hard adjustments to our new life just to move on.

However, I can still say that we have not been really abandoned by our parents. My mom just left us because she wants to work to sustain our needs continuously even if this would be the reason to be away from us. But meanwhile, my father, I remember he just sent us a letter and after that nothing follows.

We’d had a continuous communication with my parents except my dad. Definitely, me and my sister have no news about him. That’s why when my mom went home for a vacation, I eagerly sleep beside her. I ask her so many questions about my dad. She never hides the every information on my father. I love being told about their love stories, my dad’s likes, favorites, his real behavior et cetera. But, my mother unhappily told me that she can not inform me where my dad is. I respect the limitation of every person; maybe mom is just afraid that my father would get us away from her.

As the days went by, I, my sis and my mom had a very nice relationship. The three of us were just like sister actually. And, we are absolutely happy even if sometimes I am longing to have a dad.

Real challenges for us as a ‘family without a dad’ were just a start of everything. Since my mom garnering an age similarly like us, she’d had a man to love again without knowing it by me. I had just knew it when she disclosed me that she is pregnant with that stupid man. I felt I lose everything on me. My mother, my father, my dreams, everything are damn lose. It is because, I am planning to be the bridge of my mom’s and dad’s reunderstanding. I want to rebuild our family by fixing their small problem. But now, how can it be? If there will be now a new family member but not my dad’s child?

My mom for so much despair was tempted to abort the baby. She admit to me that she’s afraid that I might be rebellious against her. She was so frightened about what would be its output to us. I was crying when I have known that she’s going to kill the baby in her womb just for us. They are my sister indeed even if just a sister-in-law. No! It couldn’t be, I said.

I tried to talk with my mom. But, she was so sensibly lost. She was like an alive human without a breath. She doesn’t want to talk anyone. She’d imprisoned herself in her room alone. It was alarming for me, what if she’s planning to commit suicide.. et cetera.

At last, God’s plan prevails! My mom decided to give birth the child as what I were praying to Jesus. She finally left her boyfriend. I thought she really wants to do his promise to us. And that is to be with us always just to take care of us.

She didn’t stop asking me her sincere apologies. I just answer her my teary smile. I don’t know why I could hardly speak at that time. She was still crying when she delivered her new baby, I mean my new sister. And ooopss.. they were twins! They are both cute little baby girl. So we call them Angel and Princess.

Mom was 100% right to left the stupid man. We take care of the twins alone by the help of our relatives. They fully supported us. Me and mom are good enough, everything was fixed by God’s help. I never disrespect her. I fully understand what happened to her. I believe that it was just part of her real life and part of God’s challenges to her. The important there was she learned from it and it was her new start be a more responsible mom for us.

Mom had fully changed. She’s very determined now than before. Fortunately, I am an incoming 3rd year in college. My sister next to me had just finished her high school. And, the twins are now in grade 2.

As of now, we are just the focal point of our mom. The past were served as a lesson for us. We’d have a motto for this “Let bygones be bygones!” In God’s guide, we are satisfied at now for what we have. And as an eldest daughter of our mom I urge my sisters to be a good child and to not ask for anything that are impossible to have.

For now, I have a contact with my dad. Mom knew it already and she just show me respect to my decision to find my dad. The only important is we’re always together(with my mom and the 4 of us girls) happily in sickness and in wealth. My dad now has a new family and we’re happy for him.

I am proud to be raised by a single mom who showed real and unconditional love to us despite of so many hindrances in life. She’s always there every time I nearly fall. We gratefully adore and salute you! You’re bitter experiences in life are not a bad examples for us BUT a lesson to be learned.

Happy MOTHER’S DAY MAMA!! I love you so much!!

My First Love*

When I started to fell on HIM, everything in my life had change. I seldom sleep as what mama required me to sleep for more than 7 hours every during sleeping times. I always utter in my lips all my wills; to be with HIM everytime, to stay my LOVE for him forever.. forever..and even ‘til eternity. And as every pages of our calendar were ripped down, my love for him grow stronger and even more stronger.

My love for him was been so easy on the start. But as the days went by, reality of real love were surely tested. Many challenges happened to me. Many people would like to condemn. I came to the point that I tried to give up. BUT HE really knows when I nearly fall, HE immediately comfort me. He always wipe away my tears and let me feel he love me too. He never let my hearts broke.

Now, we are still sharing our started relationship more well-built than before, maybe it was also by the help of the learnings I get from those past hardful times. So many times I fell down BUT he never left to help me stand and begin.

HE is my LIFE, my only LIFE, my HOPE and my EVEYTHING. Jesus! My GOD, my Father, my bestfriend, my one only savior.

Hope you find real LOVE in HIM too!!


*Jesus

Bilang isang makabagong kabataan..

Nakakasawa ang maghapong magbabad sa telebisyon upang manuod ng telenovela at mga kung anu-anu pang palabas tungkol sa pag-ibig. Nakakabanas na din ang magbasa ng mga komiks, novel ng precious hearts etc., makipag-chat kani-kanino, mag-abang kay crush sa may terrace, at anu-ano pang kababawang gawain sa mundo..

Minsan naisip ko, kailangan ko lang palang makisangkot sa kung anung nagyayari sa ngayon sa lipunan.. Bukod sa malaki ang magiging ambag mo sa iyong inang bayan, may kasayahan palang madadama pag matutunan mong MAGLINGKOD SA SAMBAYANAN!!