Sa Ilalim ng Nagngingit na Langit*

Tanaw mo ang kanyang pagkatao,
Pagka’t mula sa kanyang pagkasilang
Ikaw ang una niyang kinamulatan
Ikaw ang unang nadampian ng mainit niyang mga palad.

Wag ka nang lumuha ina..
Kung ang iyong anak ay nagbago na
Hayaan mo siyang umunlad,
Sa daloy ng wastong politikang linya.

Wag mo siyang ipagdamot...
Dahil hindi mo LANG siya anak,
Anak din siya ng ibang ina---
at ng ibang ama,
Ate rin siya ng maraming nena
Kalaro din siya ng iba pang mga Bunso
Kabiruan ng ibang tiyuhin at marami pang tiya.

Wag mo siyang kagalitan..
Kung minsan lang siya makakain,
Sa piling ng masa’t kauring alipin.
Hindi man sapat ang kanilang pananghalian---
Payak silang nabubuhay
Sa paraang marangal, makatao’t matiwasay.

Wag ka nang lumuha..
Hayaan mo..
Sa ilalim ng nagngingit na langit
Ay siya namang pagpawi ng iyong mga galit
Na matagal ng nakabaon sa’yong marubdubing dibdib...

At ‘wag kang mag-aalala mahal kong ina..
Pagkat ang iyong anak ay nasa mabuting kalagayan,
Tuloy-tuloy at masayang nakikibaka---
Kasama ang malawak na hanay ng masa. ###

___________________________________________________
*para kay mama at sa iba pang mga ina ng mga aktibistang gaya ko
*para sa mga tanong niyang di ko pa nasasagot lahat
Isinulat: July 30,2011 sa oras na 10:52 ng gabi sa Intruccion St., Sampaloc, Manila

Bulaklak na Ligaw*

Sasapat kaya ang kapirasong papel,
Upang pagsidlan ng mga talinhagang gala?
Masasagot kaya ng mga hinuha,
Ang nilalaman nitong aking tula?

May isang bulaklak na ligaw
Sa gitna ng makapal na kagubatan
Ay di na muling nakasumpong
Ng pulang bubuyog mula sa parang.

Ngunit nang siya’y sadyain
Nang isang masigasig na paru-paro
Mula pa sa berdeng kapatagan,
Na umaani ng mga gintong butil sa palayan---
Malamya niyang mga tangkay
Ay muling naging luntian
At kanyang mga daho’y muling nabuhay.

Matamlay niyang mga talutlot
Ay dagliang nawisikan ng malamig na hamog—
Sa umagang lumalamon ng lungkot
At humahaplos ng pag-asang walang pag-iimbot.

Dahil itong si paru-paro’y
Nagtataglay ng pag-irog—
Na maski ang kabunduka’y
Kayang mapa-inog.


*alay sa isang romantikong makata
(Hulyo 3, 2011/10:54AM sa Mandaluyong HQ)

Itatago Ko Ang Puso Mo

Marahil sa ganitong analohiya
Mahuhulaan mo—
Kung anong katumbas ng isang pirasong luha
Para lumikha ng isang malungkuting tula.

I.
Gaya ng isang bituing ligaw sa kalangitan
Mahabang panahon ang kinakailangan
Upang mahanap ang dati nyang kanlungan.

II.
Sa isang hardin na may pulang rosas
Anong ganda nang siya’y dapuan,
Ng isang kulay-pulang paru-paro.
May dala itong armas
--malamig na hamog;
para sa talulot nitong rosas
na kaytagal ng nahahapo.

III.
At tulad ng isang laos na mangangawit--
Sumasaliw sa lumang musika
Ang sarili niyang liriko.

Gitarang may gasgas
Pinatutugtog ng malakas
Marinig lamang--
ng nagbibingi-bingihang damdamin
Ang matamis niyang awitin.

Kayat ‘pag ako’y mapadalaw
sa iyong panaginip
Hahayaan kong lumapat ang iyong mga palad
sa mainit kong mga bisig.
Kapagka’y iyong hinanap
Ang inalay mo sa’king pag-ibig—
Ilalahad ko sa aking mga palad
Ang puso mong tapat;
Na matagal nang naghihintay--
na mahimlay sa matigas
At namamanhid kong dibdib.

Pagkat itatago ko ang puso mo
Hangga’t hindi ako natututo;
Hangga’t mawala na ang agam-agam
At ilang pagkalito...##